Het taboe op cannabis in de gezondheidssector

Wanneer u een carrière uitvoert die verband houdt met gezondheid, wordt het therapeutische aspect van cannabis niet gewaardeerd als mogelijke aanvullende therapie. Er zijn onderwerpen waarin het mogelijk wordt genoemd, maar meestal valt het samen met het narcotische karakter ervan. 

Mijn persoonlijke ervaring in de gezondheidszorgwereld heeft ertoe geleid dat ik patiënten heb ontmoet die cannabis therapeutisch gebruiken, zonder professionele controle, en die het op de zwarte markt krijgen of zelf kweken. In 2007 ben ik als verpleegassistent in een ziekenhuis gaan werken. Ik ontmoette patiënten die niet bang waren om mij te bekennen dat ze cannabisgebruikers waren, terwijl ze het de artsen niet konden vertellen. Ze voelden zich gediscrimineerd en waren vaak bang om berispt te worden. Als ik ze in vertrouwen vroeg waarom ze cannabis gebruikten, was het antwoord: “omdat het goed voelt, geeft het mij verlichting”. De meesten van hen waren oncologie- en palliatieve patiënten.

De verpleegkundigen wekten een vertrouwen op dat ervoor zorgt dat de patiënten bepaalde intimiteiten voor ons beschouwen. Toen ze me uitlegden hoe ze aan de marihuana kwamen, kreeg ik vaak koude rillingen. Op dat moment bestonden de associaties met cannabis niet en ik bleef me voorstellen dat die dame van 60 jaar de auto zou pakken en bij een vreemde aan de deur zou bellen om wat verlichting van de pijn te krijgen. Ik vroeg me af: wat als er op een dag iets met haar gebeurt, hoe weet ze dan dat dit kruid vrij is van pesticiden? Veel van de mensen die therapeutische cannabis consumeren hebben een verzwakt immuunsysteem. Wie verzekert hen dat ze geen paddenstoel roken? Beetje bij beetje ontdekte en leerde ik over mijn patiënten die therapeutische cannabis consumeren. Dit zette mij aan het denken over de noodzaak om de mogelijkheid van het gebruik van cannabis als therapie te onderzoeken en ons daarvoor open te stellen. 

In 2014 ben ik begonnen als verpleegkundige. Ik herinner me nog de vreugde die het was om na zoveel moeite de race uit te rijden, het verlangen waarmee je vertrekt om te leren en het jeugdige hoofd dat de wereld wil opeten. Ik veronderstel dat de verpleegkundigen die dit jaar zijn afgestudeerd hun professionele carrière heel anders beginnen dan de mijne: met verlangen maar met angst vanwege deze pandemie die over ons heen is gekomen. Ik begon net als vele anderen door het ziekenhuis te lopen van dienst naar dienst, waarbij ik alle specialismen leerde kennen, totdat ze je op een dag op een bepaalde afdeling plaatsten. Gelukkig voor mij opende het de deuren om de relatie tussen cannabis en kanker te ontdekken. Tussen het een en het ander zag ik een groot aantal patiënten bij wie de cannabis al meer genormaliseerd was, en bovendien al bestaande cannabisassociaties (CSC) bestonden.

Toch bleef ik de angst van veel patiënten ontdekken om te worden gecatalogiseerd als consumenten van medicijnen en dat ze deze in de klinische geschiedenis zouden plaatsen. In het jaar 2015 begon ik te werken als verpleegster van anesthesie, reanimatie en behandeling van de pijn in de operatiekamer, je weet hoeveel mensen, die op de brancard voor de operatiekamer zaten, terwijl ik de anamnese voor hen maakte, niet zeiden tegen mij dat ze al jaren cannabis consumeerden of dat ze al jaren cannabis consumeerden? Stel je de angst voor om gediscrimineerd te worden eens voor die mensen hebben. Pas in 2017, na de Spannabisbeurs, kwam ik voor het eerst in aanraking met de wereld van medicinale cannabis. De relatie tussen consumenten en kwalen als chronische vermoeidheid, fibromialgie, multiple sclerose, de kinderen met refractaire epilepsie waarvan de ouders niet meer weten dat ze dat moeten maken, etc. mensen bij wie veel conventionele medicijnen hadden gefaald en die naar de cannabis moeten gaan laatste hulpbron. Hoe dan ook, het waren niet alleen mijn patiënten die mij hielpen de voordelen van cannabis in te zien, het was ook mijn eigen ervaring: veel van mijn collega's gebruiken zelfmedicatie met benzodiazepines, mijn aanpak was als volgt: waarom zou ik MAP (lorazepam) willen gebruiken? , diazepam, lormetazepam, alprazolam, enz.), of een benzodiazepine die veel schadelijker is dan het bewuste en gecontroleerde gebruik van cannabis? Persoonlijk voel ik mij als verpleegkundige verantwoordelijk om de bevolking voor te lichten en risico's te voorkomen en te verminderen.

Dankzij de opkomst van de cannabisverenigingen hoeven veel mensen niet meer naar de zwarte markt. Waarom moeten mensen met gezondheidsproblemen zich verstoppen en hun gezondheid in gevaar brengen? Als gezondheidspersoneel zijn wij wetenschappers, onze argumenten zijn gebaseerd op de wetenschap.

Er zijn verschillende groepen gezondheidswerkers en wetenschappers ontstaan ​​die pleiten voor het recht van mensen om te beslissen of ze wel of niet therapeutisch gebruik willen maken van cannabis. Er zijn veel wetenschappelijke artikelen waarin de eigenschappen van cannabis worden bestudeerd, maar desondanks is er meer onderzoek nodig. De meeste congressen waar ik geweest ben, kwamen tot de conclusie dat er meer wetenschappelijk onderzoek nodig is. Op 6 en 7 oktober wordt het 3° Cannabmed-congres gehouden. Dit jaar 2020 wordt vanwege de COVID-19 opnieuw online uitgezonden. Ik nodig je uit om het te volgen of zelfs de voorgaande edities op Youtube te bekijken. Luister naar professionals, maar mis vooral de ervaringen van patiënten niet!

Artikel geschreven door:

Jamila A. Manozzo Hernandez
@greennursehc